Ciśniańsko-Wetliński Park Krajobrazowy zajmuje 51 013, 75 ha, i chroni walory przyrodnicze i krajobrazowe Bieszczadów Zachodnich. Stanowi otulinę Bieszczadzkiego Parku Narodowego od strony zachodniej i jest częścią Międzynarodowego Rezerwatu Biosfery "Karpaty Wschodnie".

Krajobraz parku tworzą malownicze grzbiety górskie, z których 9 przekracza 1000 m. n.p.m. - są one w większości doskonałymi punktami widokowymi. Teren parku to wartości przyrodnicze charakteryzujące się wysoką - sięgającą 83% lesistością. Duże kompleksy leśne stanowią doskonałe siedlisko bytowania zwierząt. Osobliwością parku są progi skalne i przełomy a także ostańcowe skałki. Najbardziej cenne przyrodniczo miejsca do których w większości dotrzeć można szlakami turystycznymi objęto ochroną rezerwatową. Rezerwat ścisły "Zwiezło" i rezerwaty: "Cisy na Górze Jawor", "Woronikówka", "Gołoborze", "Sine Wiry", "Olszyna łęgowa w Kalnicy" "Przełom Osławy pod Duszatynem". Walory przyrodnicze zabytki kultury i historii parku można także podziwiać z okien Bieszczadzkiej Kolejki Wąskotorowej.

Świadkami historii i kultury materialnej tego wyludnionego obszaru są pozostałości dworu obronnego z XVI-XVII w., zabytkowy kościół i zdewastowana cerkiew z XIX w. (na granicy parku w Baligrodzie) oraz trudne do odnalezienia cmentarze wojenne (Chryszczata). Pamięci poległych w walkach z UPA w latach 1945 - 1947 poświęcone są pomniki w Bystrem, Jabłonkach, Cisnej i Wetlinie.

Całkowicie zniszczone wsie dawnego pogranicza bojkowsko-łemkowskiego są uroczyskowo piękne, ale i smutne zarazem z powodu pustki i nikłych śladów po dawnych dziedzicach tej ziemi. Nieliczne relikty kulturowe to zabytkowe cerkwie w Turzańsku i Smolniku, stare chyże łemkowskie nad Osławą i w okolicach Cisnej, ruiny cerkwi w Łopience (ostatnio restaurowanej) a także szczątki przycerkiewnych cmentarzy, przydrożnych kapliczek i krzyży. Śladami bytności w Bieszczadach sławnych ludzi są tablice pamiątkowe poświęcone największemu komediopisarzowi polskiemu Aleksandrowi Fredrze (w Czarnem koło Baligrodu i Cisnej) oraz Wincentemu Polowi - znakomitemu poecie, geografowi, etnografowi i pionierowi krajoznawstwa (w Kalnicy i na Łopienniku).

Teren parku jak już wspomnieliśmy odznacza się największą w Polsce lesistością (83%) to siedlisko buczyny karpackiej, w której największy udział mają buk i jodła, a następnie świerk i jawor. Z rzadszych zbiorowisk leśnych trzeba wymienić zespół jaworzyny górskiej pod Dziurkowcem (jawor z domieszką buka, a w nim rzadka paproć - języcznik zwyczajny i paprotka zwyczajna), osobliwy zespół bagiennej olszynki górskiej (Stare Sioło) oraz wielką rzadkość i osobliwość - torfowisko przejściowe w Kalnicy z narecznicą grzbietniastą i jedynym w Bieszczadach stanowiskiem olszy czarnej. Wysoki stopień zachowania zbiorowisk roślinnych poświadcza obecność ok. 940 gatunków flory naczyniowej (w tym 170 gat. górskich, a wśród nich 33 alpejskie i 43 subalpejskie), z czego ponad 40 gatunków podlega ochronie całkowitej, a 11 - ochronie częściowej. Warto wiedzieć, że znajduje się tu najbogatsze w Bieszczadach stanowisko języcznika zwyczajnego (w pobliżu "Sinych Wirów" między Bukowinką a Pereszlibą), że występuje też bardzo rzadki goździk kosmaty (Łopiennik), naparstnica wielokwiatowa (dolina Rabiańskiego), kruszczyk szerokolistny (dolina Sanu), goryczka orzęsiona (Żubracze), lulecznica kraińska (dolina Wetliny między Zawojem a ujściem do Solinki) i inne rzadkie rośliny. W charakterystycznej dla środowiska naturalnego faunie leśnej zwraca uwagę znaczna liczba zwierząt chronionych lub rzadkich (ok. 80 gat.), w tym drapieżników (11 gat. ssaków i 20 gat. ptaków). Znakomite warunki bytowania w odludnych ostępach leśnych znajdują liczni przedstawiciele fauny puszczańskiej, jak np. niedźwiedź brunatny, ryś i żbik oraz rzadkie ptaki drapieżne (np. orlik krzykliwy, orzeł przedni i gadożer), ptaki wysokogórskie (np. płochacz halny i siwerniak) i ciepłolubne (np. muchołówka białoszyja i nagórnik), wiele gatunków płazów, gadów i bardzo licznych owadów.