To wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie bieszczadzkim, w gminie Ustrzyki Dolne, nad rzeką Strwiąż.

W latach 1952-1954 miejscowość była siedzibą gminy Krościenko. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa krośnieńskiego.

 

Wieś położona jest w Górach Sanocko-Turczańskich. Przez wieś przebiega szlak śladami dobrego wojaka Szwejka.

W XIV w. - wieś w dolinie rzeki Strwiąż przy potoku zwanym Krościenko założył kniaź Hriczko Rozputowski na surowym korzeniu i prawie wołoskim. Pierwotnie stanowiła ona własność królewską wchodzącą w skład starosta przemyskiego

W 1498 r. - dzierżawcą Krościnka był Mikołaj Zborowski, następnie Mniszchowie, Szydłowscy. W 1772 r. - po pierwszym rozbiorze, Austriacy włączyli wieś do tzw. dóbr kameralnych.

W 1873 r. - wybudowano cesarską linię kolejową z Budapesztu do twierdzy Przemyśl, co podniosło znaczenie Krościenka.

W okresie od 1784 do 1940 na terenie wsi funkcjonowała niemiecka kolonia Obersdorf parafia ewangelicka w m. Bandrów.

13 grudnia 1918, w okresie walk polsko-ukraińskich na linii frontu Strwiąża 2 Pułk Strzelców Podhalańskich pod dowództwem por. Karola Matzenauera stoczył pierwszą swoją walkę opodal tej wsi nad Strwiążem, z oddziałami ukraińskimi, zakończoną zwycięstwem.

W 1920 roku wybudowano tu kościółek, a obok niego pomnik upamiętniający powstanie listopadowe.

Krościenko zostało zniszczone w czasie II wojny światowej. 10 sierpnia 1944 zostało zajęte przez wojska radzieckie.

Początkowo Krościenko znajdowało się w granicach ZSRR, a po regulacji granic w 1951 - w Polsce. W 1952 zasiedlona przez greckich uchodźców politycznych, którzy przybyli ze Zgorzelca. Pamiątkami po nich są grecki cmentarz oraz pomnik Nikosa Belojannisa. Część potomków Greków żyje we wsi do dziś.

Warto zobaczyć:

Dawna drewniana cerkiew grecko-katolicka z 1794 r. p.w. Narodzenia NMP, od 1971 r. przejęta przez parafialny kościół rzymsko-katolicki. Remontowana była dwukrotnie w 1864 r. i w latach 1972 -73. Świątynia orientowana stoi na wzgórzu dominując nad zabudowaniami miejscowości. Jest budowlą trójdzielną o kwadratowych członach zbudowaną w konstrukcji zrębowej na podmurowaniu kamiennym osłoniętym fartuchem gontowym. Nawa główna jest szersza od prezbiterium, do którego przylega od pn. zakrystia równej z nim długości. Przedsionek dobudowany od zach. posiada konstrukcję słupową. Prezbiterium i babiniec nakrywają dwuspadowe dachy siodłowe kryte gontem z małymi cebulastymi wieżyczkami, a nawę zwieńcza kopuła na ośmiobocznym tamburze kryta dachem namiotowym podbitym gontem. W ścianach umieszczono okna zamknięte łukiem półkolistym i osłonięte przed zaciekaniem. We wnętrzu wyróżniają się stopy belkowane z dwoma krzyżującymi się tragarzami w nawie. Ładna sylwetka świątyni już z oddali zwraca na siebie uwagę.

Dzwonnica drewniana czworoboczna w konstrukcji słupowej na kamiennej podmurówce pochodzi z XIX wieku. Nakryta jest dachem namiotowym krytym gontem.

W zabudowie wsi wyróżnia się 12 domów drewnianych konstrukcji zrębowej węgłowanych na obłap z końca XIX wieku. Posiadają jednotraktowe układy wnętrz z częścią gospodarczą pod wspólnym dachem. Przykryte są dachami dwu i czterospadowymi krytymi gontem lub papą.

 

We wsi znajduje się drogowe polsko-ukraińskie przejście graniczne w kierunku Felsztyna, Sambora i dalej do Lwowa, a także kolejowe przejście graniczne umożliwiające dojazd do Chyrowa.