To niewielkie pasmo górskie w Karpatach Wschodnich, przecięte granicą polsko-ukraińską.

Góry Sanocko-Turczańskie rozciągają się na powierzchni około 930 km² na północ od Bieszczadów, a na południe od Pogórza Przemyskiego, między dolinami środkowego Sanu i Stryja. Ich przedłużeniem za rzeką Stryj są Beskidy Brzeżne. Północną granicę stanowi umowna linia, przechodząca wzdłuż rzek Wiar, Łomna, Stupnica, Leszczawka, Lachawka i Tyrawka, zachodnią - dolina Sanu.

Czasami tereny położone na wschód i południe od doliny Wiaru (m.in. masyw Suchego Obycza), oraz na zachód od Doliny Lachawki do doliny Sanu (Pasmo Wysokiego) wlicza się do Gór Sanocko-Turczańskich (są różne wersje północnej granicy). Granica południowa bywa przeprowadzana rozmaicie, najczęściej poprowadzona jest północnymi stokami Otrytu i dalej wzdłuż Sanu do ujścia Tyrawki , chociaż czasami Otryt wliczany jest do Gór Sanocko-Turczańskich, wtedy południowa granicą jest dolina górnego Sanu.

Najwyższym szczytem jest Magura Łomniańska (1024 m n.p.m.), na terenie Polski Jaworniki (909 m n.p.m.) (lub Trohaniec jeśli przyjąć szersze granice patrz. sekcja o zasięgu omawianego obszaru). Charakterystyczny dla tych gór jest tzw. układ rusztowy, czyli system równoległych pasm górskich, przedzielonych dolinami rzek lub potoków. Wysokość gór rośnie w kierunku południowo-wschodnim.

Główne pasma Gór Sanocko-Turczańskich to Chwaniów, Góry Słonne, Żuków i Wyżyna Wańkowej, Grupa Laworty (Dział, Pasmo Małego i Wiekiego Króla oraz sama Kamienna Laworta), masyw Ostrego, Jawor i Stożek, Hoszowskie Góry Rusztowe, masyw Jaworników, masyw Magury Łomniańskiej.

W średniowieczu góry te nazywane były Górami Sanockimi ( w części obecnej Ukrainy Górami Samborskimi ) lub Górami Sarmackimi. W historiografii niemieckiej jako Sanoker Berge, lub Berge Saana oraz Samborer Berge

Drugi człon obecnej nazwy ("Turczańskie") pochodzi od miasta Turka.

Góry sanockie były słabo zaludnione. Osadnicy ruscy i wołoscy jak świadczą dokumenty pisane wchodzą masowo na te tereny dopiero w XV wieku. Od średniowiecza góry były w całości własnością kilkunastu rodów szlacheckich.  Był to zakątek kraju bardzo ubogi, nie było fortun wystarczających ani na "szampana, ani na zamorskie wojaże" W górach karpackich tylko sanockie były okolicą szlachty gniazdowej, ale już góry samborskie należały do królewszczyzn. Kolonizacja na prawie magdeburskim kończyła się na sanockim i przemyskim podgórzu, na samym pograniczu wschodnim i północno-wschodnim sanockiego wsie zakładane były na prawie wołoskim. Występowały tu również liczne "żupy solne" z których Bojkowie rozwozili sól po całej Czerwonej-Rusi.

W Górach Turczańsko-Sanockich brak jest schronisk turystycznych oraz chatek studenckich. Natomiast istnieje tu (w okolicy Ustrzyk Dolnych) stosunkowo rozbudowana infrastruktura narciarska, najlepsza na Podkarpaciu, dlatego Ustrzyki Dolne nazywane są często zimową stolicą tego regionu.

W promieniu kilku kilometrów od centrum miasta znajdują się:

Stacja Narciarska Gromadzyń
Stacja Narciarska Laworta
wyciągi orczykowe na Małym Królu: o długości 450 m ("Olimp") oraz o długości 200 m.

Piesze szlaki turystyczne

szlak turystyczny Przemysko-Sanocki na odcinku: Przełęcz Roztoka - Zawadka - Rakowa - Słonny - Przełęcz Przysłup - Słonna - Orli Kamień - Sanok
szlak turystyczny Rzeszów - Grybów na odcinku: Ustrzyki Dolne - Kamienna Laworta - Dźwiniacz Dolny - Wysoki Dział (Mosty) - Przełęcz Wolańska - Brańcowa - Jureczkowa
szlak turystyczny rozdroże pod Przysłupem - Zamek Sobień
szlak turystyczny przełęcz nad Liszną - Granicka - Bykowce
szlak turystyczny Orli Kamień - Sanok dw. kol.

Szlak śladami dobrego wojaka Szwejka Sanok - Orli Kamień - Słonna - Przełęcz Przysłup - Tyrawa Wołoska - Rakowa - Zawadka - Truszowskie - Brańcowa - Przełęcz pod Brańcową